നോവൽ. മരുഭൂമി. (15)

“എല്ലാ വായനക്കാർക്കും മേയ്ദിനാശംസകൾ...”

കഥ ഇതുവരെ...

ഭീതി നിറഞ്ഞ അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾ പുറത്തു കടന്നു. പോകുന്ന വഴി ഒരു സൂപ്പർമാർക്കറ്റിൽ കയറിയത് പുതിയൊരു അനുഭവമായിരുന്നു. പലവഴി കറങ്ങി അവസാനം ഞങ്ങളുടേ സൈറ്റിൽ എത്തി. ജനറേറ്റർ ഓണാക്കി. ജനറേറ്ററിന്റെ ചെകിടടപ്പിക്കുന്ന ശബ്ദവും മുറിയുടെ പ്രകമ്പനവും കട്ടിലിന്റെ വിറയലുമെല്ലാം ചേർന്ന് ഉറങ്ങാൻ കഴിയാത്ത ഒരു കാളരാത്രി സമ്മാനിച്ചു. നേരം വെളുത്തതും വാതിലിൽ ഇടിയും കല്ലേറുമായ് ഞങ്ങളെ സ്വാഗതം ചെയ്തു. ആശുപത്രിയിൽ കാഫർ എത്തിയെന്ന വിവരം കേട്ട് കാണാൻ വന്ന കുട്ടികളാണ് കല്ലെറിഞ്ഞത്. അവരിൽ നിന്നും ഞങ്ങളെ രക്ഷിച്ചത് ആശുപത്രി മാനേജരും ഫാർമസിറ്റും കൂടിയാണ്. വൈകുന്നേരം ഒരു പോലീസ് ജീപ്പിൽ പോലീസ് ചീഫ് എത്തി, നഴ്സുമാരുടെ ഭാഗത്തേക്ക് പോകരുതെന്ന് മുന്നറിയിപ്പ് തന്നിട്ട് പോയി. രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ നഴ്സുമാരുടെ ലൈറ്റ് നന്നാക്കാൻ പോയി തിരിച്ചു വന്നത് ഞങ്ങളെ കാത്തു നിൽക്കുന്ന പോലീസ് ചീഫിന്റെ മുൻപിൽ. ഈജിപ്ഷ്യൻ നേഴ്സിന്റെ ഇടപെടൽ ഒരപകടം ഒഴിവാക്കി.ശമ്പളം കിട്ടാൻ വൈകിയതു കൊണ്ട് കാറ് കഴുകാൻ തുടങ്ങി. ആദ്യമായി വന്ന  കത്തിലെ വിശേഷങ്ങൾ ഞങ്ങളെ സങ്കടപ്പെടുത്തി. പോസ്റ്റാഫീസിന്റെ പ്രവർത്തനം സെയ്മയിൽ ആരംഭിച്ചു. അമാറയിലെ ജനറേറ്റർ ഓടിക്കാനുള്ള പണി കിട്ടിയത്  ഞങ്ങൾക്കൊരു മുതൽക്കൂട്ടായി.  അശുപത്രിയുടെ വികസനത്തെക്കുറിച്ച് അസ്സർബായി പറഞ്ഞു.. പുതുതായി വന്ന ശ്രീലങ്കക്കാരിക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ കിട്ടാത്തത്തതായിരുന്നു  വിഷമതക്കും കരച്ചിലിനും കാരണം. അവരെ മുറിയിൽ കൊണ്ടു പോയി ഞങ്ങൾ ഭക്ഷണം കൊടുത്തു. അവരുടെ ശമ്പളം കിട്ടിയതൊക്കെ ആരൊക്കെയോ അടിച്ചെടുത്തു. ഭക്ഷണം പോലും കൊടുക്കാതെ അവരുടെ കമ്പനിക്കാർ കഷ്ടപ്പെടുത്തി. ആത്മഹത്യ ചെയ്യാൻ പോയ അവരെ ഒരു ദിവസം ഇവിടെ കൊണ്ടിറക്കി. എഴുതാനും വായിക്കാനും അറിയാത്ത ഹബീബക്ക് വേണ്ടി തംഗ്‌ളീഷിൽ ഒരു കത്തെഴുതി അയച്ചു....

തുടർന്നു വായിക്കുക...

ഉം‌റ വിസ...

ജാഫ്ഫർക്ക ഇവിടെ വന്നിട്ട് പത്തുപതിനഞ്ച് വർഷമായി.
മൂന്ന് വർഷം മുൻപ് അമാറയിൽ  ക്ളീനിങ് ജോലി ചെയ്തിരുന്നു.
മറ്റെയാൾ വന്നിട്ടും വർഷം അത്രയൊക്കെയായി.
ഇതുവരെ നാട്ടിൽ പോയിട്ടില്ല.
അതിനൊരു വഴി തേടിയാണ് ഞങ്ങളുടെ മുറിയിൽ കൂടിയത്...?
അവർ രണ്ടു പേരും ആദ്യമായിട്ട് കാണുന്നതും ഞങ്ങളുടെ മുറിയിൽ വച്ചാണ്....!

ഞങ്ങളുടെ മുറിയിൽ ആദ്യം വന്നത് ജാഫറിക്കയാണ്. ഉസ്മാന്റെ കൂടെയായിരുന്നു കയറി വന്നത്. ഞങ്ങൾക്കു മുൻപേ ഈ പ്രദേശത്ത് കാലു കുത്തിയ ഒരു മലയാളിയെന്ന നിലയിൽ പലതും അറിയാനുണ്ടായിരുന്നു. ഇക്ക വരുമ്പോൾ ഈ ഗ്രാമം എങ്ങനെയായിരുന്നുവെന്നാണ് ഞാൻ ചോദിച്ചത്. ഗ്രാമത്തിന് വലിയ മാറ്റം ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. ഈ മലകളെല്ലാം അങ്ങനെത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്ന് പറഞ്ഞത് കൂട്ടച്ചിരി ഉണ്ടാക്കി.
“അന്നൊക്കെ നമ്മൾ വഴിയിലിറങ്ങി നിന്നാൽ മതി. ആദ്യം വരുന്നവൻ തന്നെ കാറു നിറുത്തി നമ്മളെ മക്കയിലേക്ക് പോണ വഴി എവിടെ വേണേലും കൊണ്ടിറക്കിത്തരും. അവർക്കതൊക്കെ വലിയ സന്തോഷമായിരുന്നു. പിന്നെ പോണ വഴി വിശേഷങ്ങൾക്കിടക്ക് അവൻ നമ്മളോട് കെഞ്ചും. എന്തിനാന്നോ..? അവന് ഒരു പണിക്കാരനെ നാട്ടിൽ നിന്നും കൊണ്ടുക്കൊടുക്കുമോന്ന് ചോദിച്ച്. അന്നൊന്നും ഇതുപോലെ ആളുകൾ നേരെ ചൊവ്വെ വിസവഴിയൊന്നും വരാറില്ല. വിസയുണ്ടാക്കാനൊക്കെ വലിയ പാടാ.. വലിയ ഷേക്കുമാർക്കും വലിയ കമ്പനികൾക്കും  പിടിപാടുള്ളവനും മാത്രമേ പറ്റുള്ളു. അതുകൊണ്ട് നമ്മുടെ ആളുകൾ വളരെ കുറവും.
പിന്നേ.. നമ്മളിപ്പേ ആളുകളെ ലോഞ്ചിൽ കൊണ്ടോന്ന് കടലീ ചാടിച്ച് ഇവനെക്കെ പീടിപ്പിക്കാനായിട്ട് നമ്മടെ നാട്ടാരെ കൊണ്ടുക്കൊടുക്ക്, ങ്ഹൂം...!!”

ജാഫറിക്കാന്റെ വർണ്ണന ബഹു വിശേഷം. ഈ ഭാഗത്ത് അമാറയിലാണ് ജോലിക്കായി  വരുന്നത്. ആദ്യം വന്ന് മൂന്നു വർഷം ജോലി ചെയ്തിട്ടു പോയി. പിന്നെ ഏഴെട്ട് വർഷത്തിനു ശേഷമാണ് വീണ്ടും വരുന്നത്. മൂന്നു വർഷം മുൻപു വരെ അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. അതിനെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചപ്പോഴാണ് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞത്.
“ആദ്യമൊക്കെ എനിക്ക് ഭയങ്കര പേടിയായിരുന്നു കെട്ടാ... ഹേയ്.. ഈ പോലീസ്സുകാരടെ എടേലെ കിടന്നുള്ള ജീവിതോല്ലെ. നമ്മടെ ഭക്ഷണോല്യ, മിണ്ടാനും പറയാനും ആളില്ല. ആകെ ബേജാറായിരുന്നൂട്ടാ... അവമ്മാരുടെ ജോലിയൊക്കെ നമ്മ ചെയ്തോണം. തിന്നലും തൂറലും പെടുക്കലും മാത്രം അവർക്ക്. ബാക്കിയൊക്കെ നമ്മടെ പള്ളക്ക്.. പക്ഷേങ്കി.. അമീറ് നല്ലവനാണട്ടാ... ഓൻ ഒരു മനുഷ്യപ്പറ്റുള്ളോനാ... അവനാണ് മാസാമാസം വല്ലതും കയ്യിൽ‌വച്ച് തരുന്നത്. എന്റെ കമ്പനിക്കാര് ശമ്പളം തോന്നാണെങ്കിലേ തരൂള്ളു. അതുവരെ നമ്മക്ക് ജീവിക്കണ്ടെ. ഈ പന്ന പോലീസ്സുകാര് പത്തു പൈസ തരത്തില്ല. എന്നാ എല്ലാ പണിയും നമ്മ തന്നെ ചെയ്തു കൊടുത്തോളണം. അങ്ങനത്തെ ജീവിതായിരുന്നെന്റെ മക്കളെ...”

ഞങ്ങളയാളുടെ വർത്തമാനത്തിൽ ലയിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു. എന്തെങ്കിലും ഒന്നങ്ങ് ചോദ്യരൂപത്തിൽ ഇട്ടു കൊടുത്താൽ മതി. പിന്നെ നിറുത്താതെ എല്ലാമങ്ങു പറഞ്ഞോളും. അപ്പോഴാണ് വാതിൽ തുറന്ന് മൊയ്തുവും മറ്റൊരാളും കൂടി വന്നത്.
വന്നവഴി ജാഫറിക്കാനോട് പറഞ്ഞു.
“ഇങ്ങേര് ജാഫറിക്കാനെ അന്വേഷിച്ച് വന്നതാ....”
കേട്ടതും ജാഫറിക്ക ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് സലാം പറഞ്ഞ് കൈ കൊടുത്തിട്ട് ചോദിച്ചു. “ഐമുണ്ണിക്കാണോ..?”
“അതേ...”
അദ്ദേഹത്തിനെ അബ്ദുളിന്റെ കട്ടിലിൽ പിടിച്ചിരുത്തി. ജാഫറിക്ക ചോദിച്ചു.
“എന്നെ ഇതിനു മുൻപ് കണ്ടിട്ടുണ്ടാ...?”
“ഇല്ല.. നമ്മളാദ്യാ കാണ്ണെ..”
“പിന്നെ എന്റെ ടെലഫോൺ നംബറ് ആരു തന്ന്..?”
“അത് നമ്മടെ മലപ്പുറത്തുകാരൻ ബഷീർ, അവ്ടെ ജൌളിക്കട നടത്തണെ...”
“ഉവ്വ.. ങാ, ങാ...ഇപ്പൊ മനസ്സിലായി...”

ഞങ്ങളവരുടെ സംഭാഷണം ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു. അവർ തമ്മിൽ ആദ്യമായിട്ടാ കാണുന്നത്. എന്താണ് സംഭവമെന്ന് ഒരു പിടിയും കിട്ടിയില്ല. അതു ഞാൻ ആംഗ്യത്തിലൂടെ ജാഫറിക്കാനോട് ചോദിച്ചു. ജാഫറിക്ക അതിനു മറുപടിയെന്നോണം ചെറുവിരൽ ഒന്നു പൊക്കിക്കാണിച്ചിട്ട് ഐമുണ്ണിക്കാനോട് ചോദിച്ചു.
“കാശ് റെഡിയാണോ....?”
“ഉവ്വ റെഡിയാണ്..”
“ഞാൻ പറഞ്ഞാള് ഇന്ന് ഇഷ നിസ്ക്കാരത്തിന് വരാന്നാണ് പറഞ്ഞേക്കണ്. വന്നാ ഭാഗ്യം. ഈ പോലീസ്സുകാരുടെ കാര്യായതോണ്ട് ഒന്നും പറയാൻ പറ്റില്ല...”
 ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“ഇതെന്നാ ഈ പോലീസ്സുകാരുമായിട്ടുള്ള ഇടപാട്...?”
“അത്.. പുള്ളിക്കാരന് നാട്ടിൽ പോണം.... എത്ര കൊല്ലായി ഇവിടെ വന്നിട്ട്...?”
അതിനിടക്ക്  ഐമുണ്ണിക്കാന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞൊരു ചോദ്യം..
“ഞാനിപ്പോ... കൊല്ലത്തിന് കണക്കൊന്നുമില്ല.... പതിനഞ്ചിന് മേലെയായി...”
“എന്നിട്ടിതുവരെ നാട്ടിൽ പോയില്ലാ...?”
“എങ്ങനെ പോകാനാണ്. പാസ്പ്പോർട്ട് വേണ്ടെ...?”
“അതെവിടെപ്പോയി... അർബ്ബാബിന്റടുത്താ...?”
“ഹേയ്.... ഉം‌റ വിസേണ്....”
“എന്നാലും പാസ്പ്പോർട്ട് കയ്യിൽ കാണൂല്ലേ...”
“ഒന്നും പറയേണ്ടന്റെ മക്കളെ....!”

അതും പറഞ്ഞ് തലകീഴോട്ടിട്ട് മൌനിയായിരുന്ന ഐമുണ്ണിക്കാനെ ഞങ്ങളെല്ലാവരും ഉറ്റു നോക്കിയിരുന്നു. കുറച്ചു നേരം ആ ഇരുപ്പിരുന്നതിനു ശേഷം ഞങ്ങളെയെല്ലാം ഒന്നു നോക്കിയിട്ട് ചോദിച്ചു..
“അല്ല നിങ്ങളെയാരേം മനസ്സിലായില്ലല്ല....?
അപ്പോഴാണ് പുള്ളിക്കാരൻ ഞങ്ങളെയൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത്.
ഞങ്ങളെ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി.
പിന്നെ സച്ചിയുടെ വക ചായ എല്ലാവരും കഴിച്ചു.
സച്ചി ചോദിച്ചു.
“എന്നിട്ട് പാസ്പ്പോട്ടിന് എന്തു പറ്റി ഇക്കാ..?”
“അത്... അന്ന് വന്നിറങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ കൂട്ടുകാരൻ മേടിച്ച്. പിറ്റേ ദിവസം അവൻ എഴുന്നൂറ്റമ്പത് റിയാലെടുത്ത് കയ്യിൽ തന്ന്. അന്ന് അത്രയും രൂപാന്നു പറയണത് വല്യ തുകയാട്ടോ... അപ്പോ ഏതാ ഈ കാശ്...? എന്റെ പാസ്പ്പോർട്ട് വിറ്റ് കിട്ടിയ കാശാണ്..!?”
ഞങ്ങൾ അത്ഭുതം കൂറി.
“എന്റെ കൂട്ടുകാരനത് ഉം‌റക്ക് വന്ന് കിടന്ന ഏതോ ഒരുത്തന് നാട്ടീ കേറിപ്പോകാനായിട്ട്  കൊടുത്തതാ... ”
“ഇക്കാന്റെ പാസ്പ്പോർട്ടും കൊണ്ട് മറ്റൊരാളെങ്ങനെ പോകും...?”
“അതൊക്കെ ഈസിയല്ലെ. എന്റെ പാസ്പ്പോർട്ടിലെ ഫോട്ടോ മാറ്റി ആ പോണവന്റെ ഫോട്ടൊ വക്കും. വേറൊന്നും ചെയ്യാനില്ല...!”
“ഇക്ക അയാളോട് ചോദിക്കാൻ പോയില്ലേ...?”
“പിന്നേ... എനിക്ക് ഭയങ്കര സങ്കടായി.. ഞാൻ അപേക്ഷ അയച്ചിട്ട് ഒരു കൊല്ലം  കാത്തിരുന്നേപ്പിന്നെയാ സാധനം കിട്ടീത്. ഞാൻ അയാളായിട്ട് വഴക്കുണ്ടാക്കി. അപ്പോ അവൻ പറയാ.. നിനക്ക് നാട്ടീപ്പോകാറാവുമ്പോ എന്റെടുത്തോട്ട് ആയിരത്തഞ്ഞൂറു റിയാലുമായിട്ട് പോരേ. നിന്നെ കേറ്റിവിടുന്ന കാര്യം ഞാനേറ്റെന്ന്...!!”

പിന്നെ ഞങ്ങളെയെല്ലാവരേയും ഒരു വട്ടം നോക്കിയിട്ട് പറഞ്ഞു.
“പിന്നെ... വന്നിറങ്ങിയ ഉടനെ തന്നെ അത്രയും കാശ് കിട്ടിയത് വല്യൊരു കാര്യായിരുന്നൂട്ടാ.. വീട്ടിലെ സ്ഥിതി ആകെ മോശായിരുന്നേ... ബാപ്പാക്കാണെങ്കി പങ്ങ്യ* പറിയായിരുന്നേ... അതീന്നൊക്കെ എന്തു കിട്ടാനാ...? നാലു പെങ്ങന്മാരും ഉമ്മയും ബാപ്പയും. ഒരു ചെറ്റപ്പുരേലായിരുന്നേ അന്നൊക്കെ എല്ലാരും കൂടി കെടക്കണേ.... കിട്ടിയ കാശ് അപ്പോത്തന്നെ അവൻ നാട്ടിലയക്കാൻ ഏർപ്പാടാക്കിയും തന്നു. മൂന്നാം ദിവസം ബാപ്പാന്റെ കയ്യീ കാശും കിട്ടി. പിന്നെ അവനോട് കൂടുതൽ വഴക്കുണ്ടാക്കാനൊന്നും പോയില്ല. മോൻ പോയ ഒടനേ തന്നെ ഇത്രയും കാശ് ഒന്നിച്ച് കിട്ടീപ്പോ ബാപ്പാന്റേം ഉമ്മാന്റേം കണ്ണു തള്ളി. നാട്ടിൽ മുഴോനും പാട്ടായി. എനിക്കിവ്ടെ ഏതോ എണ്ണക്കമ്പനീലാ ജോലി കിട്ടിയേക്കണേന്ന് ബാപ്പ തന്നെ പറഞ്ഞുണ്ടാക്കി. പിന്നെ കെടക്കപ്പൊറുതീണ്ടോ.. നാട്ടിലെന്ത് ആവശ്യം വന്നാലും, പള്ളികാര്യായാലും രാഷ്ട്രീയാലും ചോറൂണായാലും കല്യാണായാലും മയ്യത്തായാലും ഞാൻ കാശയച്ചോളണം....!!”
അതു കേട്ട് ഞങ്ങളെല്ലാവരും കയ്യും മെയ്യും മറന്ന് ചിരിച്ചു.

എല്ലാവരുടേയും ആരവം ഒന്നടങ്ങിയപ്പോൾ ഞാൻ ചോദിച്ചു.
“ ഉം‌റ ചെയ്തിട്ടു പിന്നെ എന്തു ചെയ്തു....?”
“ ഉം‌റ ഒന്നും  ചെയ്തില്ല. അതിനല്ലല്ലൊ വന്നത്. ആ വിസയിൽ വന്നാൽ മതി ജോലി ശരിയാക്കിക്കോളാന്ന് കൂട്ടുകാരന്റെ വാക്കു കേട്ടല്ലെ വന്നത്. പറഞ്ഞ വാക്കവൻ പാലിച്ചൂട്ടാ. അവ്ടേള്ള ഒരു ബേക്കറീല് ജോലി ശരിയാക്കിത്തന്നു. പിന്നെ ഒരു കാര്യം മാത്രം. ഒരു കാരണവശാലും പോലീസ്സിന്റെ കയ്യീച്ചെന്നു പെടരുത്. പെട്ടാപ്പിന്നെ അവൻ ഉത്തരവാദി അല്ലാ.. അതു  കാരണം അവധി ദിവസങ്ങളിലല്ലാതെ പുറത്തിറങ്ങില്ല. കിട്ടാവുന്നത്ര ഓവർടൈമും പണിയെടുത്തു. അങ്ങനെ കഴിഞ്ഞു കൂടിയത് എത്ര കൊല്ലാന്നോ... അഞ്ചു വർഷം...!”
“അപ്പോഴൊന്നും നാട്ടീപ്പോണോന്ന് തോന്നിയിട്ടില്ലേ..?”
“നാട്ടീപ്പോണോന്ന് തോന്നായ്കയല്ല. അതിന് കഴിയില്ലായിരുന്നു. എന്റെ തലയിൽ വീണ ഉത്തരവാദിത്വങ്ങൾ അത്രക്കുണ്ടായിരുന്നു. ഇതിനിടയിൽ വീടൊരെണ്ണം ശരിയാക്കി. മൂത്ത പെങ്ങളെ കെട്ടിച്ചയച്ചു. അത് കഴിഞ്ഞിട്ടാണ് ഞാൻ ഉം‌റ ചെയ്തത്...!”

“വീട്ടിലേക്ക് വന്നിട്ട് പോകാൻ പറഞ്ഞ് നിർബ്ബന്ധിച്ചില്ലേ ആരും...?”
“ആദ്യമാദ്യമൊക്കെ ഉമ്മ പറയും ഒന്നി വന്നിട്ട് പോടാന്ന്. പക്ഷേ, എങ്ങനെ പോകും..? പാസ്പ്പോർട്ടില്ലല്ലൊ. പോയാൽ‌പ്പിന്നെ തിരിച്ചു വരാ‍നും പറ്റില്ലല്ലൊ. പിന്നെ ബാപ്പ ഒട്ടും സമ്മതിക്കില്ല. നീ വന്നാൽപ്പിന്നെ താഴെയുള്ളതുങ്ങ്ടെ കാര്യം ആരു നോക്കുമെടാന്നും പറഞ്ഞ്.  മൂന്നു പെങ്ങന്മാരും കൂടിയുണ്ടായിരുന്നല്ലൊ. ഏതായാലും അതുങ്ങളേക്കൂടി പറഞ്ഞയച്ചിട്ട് മതീന്ന് ഞാനുമങ്ങുറപ്പിച്ചു. പിന്നേം കാലം  കടന്നു പോയി. നാട്ടീം പോക്കും  ചിന്തയുമൊക്കെ മനസ്സീന്ന് പോയി. മൂന്നു പെങ്ങന്മാരേം മാന്യമായിട്ട് കെട്ടിച്ചു വിട്ടപ്പോഴേക്കും എന്റെ കയ്യിൽ ബാക്കി ഒന്നുമില്ലാണ്ടായി. അതിനിടക്ക് ഒരു കുഞ്ഞനിയത്തിയേ കൂടി തന്നിരുന്നു ബാപ്പ...!
ബാപ്പ അവ്ടെ വല്യ മുതലാളിയാണട്ടോ. പണം പലിശക്ക് കൊടുപ്പും ചീട്ടുകളീം...!!”

ഞങ്ങളുടെ ചിരിയെല്ലാം മാഞ്ഞു.
ഐമുണ്ണിക്കാന്റെ കഥയിൽ ലയിച്ചിരിക്കുകയാണ് എല്ലാവരും.
അയാളുടെ പ്രകൃതം ഞാനൊന്നു കാണുകയായിരുന്നു. കഷണ്ടി വളരെ നന്നായി തെളിഞ്ഞു വരുന്നുണ്ട്. മീശയും  ചെറിയ താടിയും മുൻ‌വശത്തെ മുടികളും നരച്ചു തുടങ്ങി. പ്രായം മറന്നുള്ള അദ്ധ്വാനം സമ്മാനിച്ച ചുളിവുകൾ മുഖത്ത് തെളിയുന്നുണ്ട്. കേട്ട കഥകളും ആ മുഖവും വല്ലാത്ത വേദനയാണ് ഞങ്ങളിൽ സമ്മാനിച്ചത്. ഇനി ഒന്നും അങ്ങോട്ട് ചോദിക്കാൻ മനസ്സു വരുന്നില്ല.

ജാഫറിക്കയാണ് ആ നിശ്ശബ്ദതയെ ഭജ്ജിച്ചത്.
“എന്നിട്ടി പ്പോ നാട്ടീപ്പോകാൻ തോന്നിയതെന്താ...?”
“അത്... രണ്ടു വർഷം മുൻപ് ഉമ്മയെ വിളിക്കുമ്പോ... ഉമ്മ ഒരുപാട് കരഞ്ഞ്. എന്റെ കഷ്ടപ്പാടൊക്കെ ഉമ്മ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.  ഉമ്മ മാത്രേ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നുള്ളു. പെങ്ങമ്മാരൊക്കെ കണക്കാ.... എന്റെ മുഖം ഒരു നോക്ക് കണ്ടിട്ട് വേണമെനിക്ക് മരിക്കാനെന്ന് പറഞ്ഞ് അന്നൊത്തിരി സങ്കടപ്പെട്ടു. എനിക്കും ഉമ്മയെ കാണണമെന്നൊരു തോന്നൽ ശക്തമായി. അന്നുമുതൽ ഞാൻ ധൈര്യമായിട്ട് പുറത്തിറങ്ങി നടക്കാൻ തുടങ്ങി. എന്റെ പ്രാരാപ്ധങ്ങളൊക്കെ ഒരു വിധം ഒതുങ്ങിയെന്ന് തോന്നിയതുകൊണ്ടും തിരിച്ചു പോയാൽ പിന്നെ വരാനാകാത്തതുകൊണ്ടും ആ കൊല്ലത്തെ ഹജ്ജും ചെയ്തു. കൊണ്ടുപോകാനുള്ള സാധനങ്ങളും കെട്ടിവച്ച് എന്നും കവലകൾ  മാറിമാറി പോയി നിൽക്കും. അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും പോലീസ്സുകാരുടെ മുന്നിലൂടെ നടക്കും. എന്റെ കൂടെയുള്ളവനെ പിടിച്ചിട്ടും എന്നെ മാത്രം ഒരു പോലീസ്സുകാരനും പിടിച്ചില്ല...!”
അതുകേട്ട് ഞങ്ങളെല്ലാവരും വേദനയിലും അറിയാതെ ചിരിച്ചുപോയി....
സച്ചി ചോദിച്ചു.
“അന്നത്തെ ആ പഴയ കൂട്ടുകാരനെ കണ്ടാൽ പോരായിരുന്നില്ലേ..?
അയാള് ആരുടെയെങ്കിലും പാസ്പ്പോർട്ട് സംഘടിപ്പിച്ച് തരുമായിരുന്നില്ലേ...?”
“അതാണ് മോനേ ഞാൻ ആദ്യം നോക്ക്യേ... പക്ഷേങ്കി.. അവനൊക്കെ എപ്പൊഴോ മരിച്ചു പോയി...!
അതിനിടക്ക് എന്റെ ഉമ്മയും പോയി...!
ഞങ്ങൾക്ക് പരസ്പ്പരം കാണാനാവാതെ ഉമ്മ പോയി..!”
ഐമുണ്ണിക്ക അതും പറഞ്ഞ് തലയും കുമ്പിട്ടിരുന്നു.
കരയുകയായിരിക്കും.
ഞങ്ങളൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.
അടുത്തിരുന്ന സച്ചിയും അബ്ദുളും ഐമുണ്ണിക്കാന്റെ പുറത്തു തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ജാഫറുക്ക എഴുന്നേറ്റിട്ട് പറഞ്ഞു.
“ദേ ബാങ്കു വിളി കേൾക്കണുണ്ട്... നമ്മൾക്ക് പോകാ... അതു കഴിഞ്ഞിട്ട് വരാം...”


ബാക്കി മേയ്  15-ന്...... ഒട്ടകം കാടായി...

* ‘അടക്ക’യുടെ ചെറു പ്രായം ‘പങ്ങ്യ’.